Msi Yazilim

"... Kendimi kendim bile tanımıyorum...''

Belki de yeni bir başlangıç yapmanın vaktidir.

Yeni bir başlangıç için her şeyi yıkmanın vakti.

Kapana kısılmışken ayağa kalkmaya çalışmanın tam vakti.

"SABAHATTİN ALİ"

Aslında kimse gerçekten kendini tanımıyor, kendi olmaya gayret göstermiyor. Çünkü düzenin onlara sunduğu hayatı yaşamak ve sorgulamamak daha kolay geliyor. Zor olanda kimsenin gözü yok. Bu hayat onlara korkunun arkasına saklanmayı öğretti. Halbuki korkunun önüne geçilse kendilerini bulmak için hayat bir fırsat tanıyacak herkese, ancak bu zor yol... Zoru kimse sevmez, kolayda yaşamak varken...

Ne zaman hangi konuda, herşey bitti dediğimizde baştan başlamadık? Hayatımız sürekli yeniden başlamadan ibaret değil mi? Mutlu oluruz, kendimize sözler verir yeniden başlarız daha iyisi için. Üzülürüz, bi daha üzülmemek için yeniden başlarız. Acı çekeriz, bitti deriz, bi daha aynısı olmasın diye yeniden başlarız. Başladığımız hiçbir şey yok aslında, biz sadece bastırılmış duygularımızla kaldığımız yerden devam ederiz.

Sorulara bulamadığımız cevaplarda, olayların içinden çıkamadığımızda, hayat bize sürekli acılı yüzünü gösterdiğinde, buhrana girip herşeyin bittiğini düşünürüz. Karalar bağlarız. Gemileri yakarız. "Tamam öldüm, toprak atın üstüme de tam olsun" deriz. Halbuki bulamadığımız her cevap bizi hayata bağlar. Çünkü peşinden gideceğimiz bir acaba sunar bize, bir yol verir önümüze. Doğru cevabı bulmak da, bu cevap uğruna yanılmak da bizim elimizde.

Hayatta hata yapmadan ilerleyeceğim diyen yol alamaz, yön bulamaz. Çünkü içinde hep bir korku besler, herşeye hata yapmama korkusuyla yaklaşır. Bu insanın benliğini, özgürlüğünü kısıtlar. Özgür olmayan insan yaşamı boyunca zincirle bağlanmış, tutsak edilmiş insanlarla aynı yaşar.

Özgürlüğümüzü, korkularımızın elimizden almasına izin vermeyelim. Kendimizi hayatın ve insanların içimize ektikleri hata tohumlarıyla, korku tohumlarıyla yaşatmayalım... Omuzlarımızda taşıdığımız ve bize hayatımız boyunca yük olan, bizim ilerleyişimizi kısıtlayan herşeyi geçmişte bırakalım. Önümüzdeki mavi kapıya odaklanalım. Mavi beraberinde aydınlığı getirecek ömrümüze.

İnsanların çoğu kaybetmekten korktuğu için sevmekten korkuyor.

Düşünmekten korkuyor, sorumluluk getireceği için.

Konuşmaktan korkuyor, eleştirilmekten korktuğu için.

Yaşlanmaktan korkuyor, gençliğin kıymetini bilmediği için.

Unutulmaktan korkuyor, dünyaya iyi bir şey vermediği için.

Ve ölmekten korkuyor, aslında yaşamayı bilmediği için.

"William Shakespeare"

Korkularımızın sakladığı aydınlık gelecek için; Artık korkularımızı "geçmişte" bırakıp; hayatı yaşamaya başlayalım. Kendimizi bulup, ne istediğimize karar verelim. İçinde bulunduğumuz zamanı, daha güzel, daha aktif geçireceğimiz ve bizi sonsuz mutlu edecek zamana çevirelim... Önümüzdeki mavi kapıyı görelim ve aydınlık geleceğe doğru yürüyelim...