Msi Yazilim

Gömleğin ilk düğmesinin yanlış iliklenmesi gibi. İnsanlar daha küçücükken onları bir şey olmaya, bir şeyler almaya kurgulamak bence çok büyük bir hatadır. Bundan dolayıdır ki büyüyünce hemen herkes bir meslek sahibi olmanın peşinde, maaşa bağlanmanın peşinde ve, dahası, amiyane tabirle, devlete kapağı atmanın derdinde. Bir yere kapağı attıktan sonra gerisi kolay. O işi layıkıyla yapsam da yapmasam da nasıl olsa maaş gelecek.

                Şu ana kadar ben de hemen her sınıfımda çocuklara hangi meslekte kariyer yapmak istediklerini sordum. Herhangi bir meslekte kariyer yapmak tabii ki hayati bir şeydir. Sonuçta herkes bir şekilde karnını doyurmak zorunda. Bu sorunun yanında, ben, aynı zamanda şu soruyu da sordum. “bu meslekte kariyer yaptıktan sonra sen bu ülkeye ne değer katmayı planlıyorsun?  Almadan verebileceğin şey ne olacak?” Bu soruyla ilk defa karşılaşan öğrencilerimin çoğu anı kurtarmak için tabii ki sorumu cevapladılar ama verdikleri cevaplardan anladığım kadarıyla o ana kadar böyle bir düşünceleri olmamıştı.  Maaş almadıklarında ya da maaşları beklenenin çok altında olsa bile mesleklerini layıkıyla yapabilecekler miydi? Yaptıkları işlere kendilerinden bir şey katıp onu bu ülkenin değeri yapabilecekler miydi? Sosyal meselelere kafa yorup bu problem şu şekilde çözülebilir diye öncülük edebilecekler miydi?  Kısacası, aldıklarından fazlasını bu ülkeye verebilecekler/katabilecekler miydi? Bir işe başladıktan sonra sadece kendilerini değil, başkalarının da elinden tutmak için bir girişimde bulunacaklar mıydı?

                İtiraf etmeliyiz ki hemen hepimiz bizim yapabilecek bir şeyimizin olmadığını, elimizin kolumuzun bağlı olduğunu söyleriz. Meselelerin bizi açtığını öğreniriz ve her şeyi devletin yapmasını bekleriz. Aslında gençken çoğu şeyi yapabileceğimizi, değiştirebileceğimizi mutlaka düşünmüşüzdür. Bizler, içinde yaşadığımız toplum tarafından kurgulanırız.  En başından beri biz bu ülkeye sahip çıkmaya ve değer katmaya kurulmuş olsaydık durum daha farklı olurdu. Falanca bakanlıkta ya da şirkette çalışıp bilmem ne kadar aldığı maaşla, bindiği otomobillin markası ve modeliyle övünmek yerine, aslında, bizim çocuğumuz memleketimize şöyle bir katkıda bulundu gibi maddi ve manevi fedakârlıklarla övünsek ve bunu toplumun geneline yayabilirsek durum çok faklı olurdu.  Aslında her bireyin bu ülkeye katacak mutlaka bir şeyi vardır. Asıl mesele bu fikri ortaya çıkarmaktır. Evinin önünü süpüren kişi bu da benim bu ülkeye katkım olsun diyerek yaparsa çok büyük bir iş yapmış olur. Çöpünü yere atmayan kişi, bulunduğu makamı kötüye kullanmayan kişi, birisini bir zarardan koruyan kişi, yapılan bir işi hakkıyla denetleyen ve yapan kişi bu da benden bu ülkeye katkı olsun niyetiyle yaparsa o da o kişinin katkısı olur. Parası olamayanı da sevip kollayanlar sevgileriyle katkıda bulunur. Bu ülkeye katma değer sağlamak demek sadece toprağımıza sahip çıkmak demektir. Sahiplenmek demektir. Dertlenmek kafa yormak demektir. Sahip çıkmadığımız, kafa yormadığımız bir şey bizim olamaz. Bu ülkeye katma değer sağlamak geniş odalarda, rahat koltuklarda oturmakla değil, fedakârlıkla olabilecek bir şeydir. Bu ülke, bu ülkeye değer katmak için çalışan, içten motorlu insanların ülkesi olmalıdır.  Bir gölden sürekli su çekiliyor ve o göle çekilenden fazla su akmıyorsa o göl çabuk kurur. Bundan dolayıdır ki herkes bir başkasının harekete geçmesi yerine kendisi harekete geçmeli ve nasıl katkı sağlar ve bu memleketi nasıl daha güzel bir yer haline getiririm diye düşünmelidir.

                Eğitiminin amaçlarından biri de kesinlikle bu olmalıdır. Çocuklara, yaşadıkları ülkeden sadece almayı değil aynı zamanda o ülkeye nasıl katkı sağlamaları gerektiği de öğretilmelidir.  Eğitimin bir amacı da sadece okur-yazar ve iş dünyasına insan yetiştirmek değil kendisini mutlaka bu ülkeye katkı sağlamaya mecbur hisseden bireyler yetiştirmek olmalıdır.