Msi Yazilim

       İç dünyamızda hissettiğimiz olayları ifade ederken kimi zaman  bir şarkı sözünden kimi zaman şiirden kimi zaman okuduğumuz bir yazıdan kimi zaman objelerden kimi zamanda saflığı beyazla, hüznü siyahla adlandırdığımız renklerde buluruz. Nedense illaki tutunacak bir kavram buluruz. Peki, bizi buna iten nedir, diye hiç düşündünüz mü? Acaba bu adlandırmaya çalıştığımız yalnızlık mı?  Sessiz çığlıklar mı?  Güvensizlik mi? Öfke mi? Korkumu? Sevinç mi? Umut mu? Yoksa yorgunluk mu?

       Biri yerde okumuştum;

       "Sana duvar ördüysem, tuğlasını sen verdin". Tecrübelerimizin barındığı, hücrelerimizin bile hissettiği, yüreğimizin üzerine oturmuş tonlarca ağırlığında ki yükü bir cümleyle özetlemiş. Karşımızdakinin davranışından, tutumundan ötürü yapılan bir eylem. Aslında ben böyle olsun istememiştim ama karşımdaki mecbur bıraktı tavrı. Hiç bir şey durup dururken olmaz, mutlaka etki tepki olayı vardır. Ama herkes kendince haklıdır. Kimse kendini haksız görmez. Mutlaka olumsuz düşünce veya duruma karşıdaki getirmiştir, diye rahatlatır kendini. Kendimize hak gördüğümüzü neden başkasına da görmüyoruz. Mevlana’nın dediği gibi "Sütten çıkınca bütün kaşıklar aktır. Önemli olan, içinden çıktığın sütü ak bırakmaktır."

       Öyle bir zaman diliminde yaşıyoruz ki herkes nefes nefese… Sürekli bir koşturmaca ve tüketim içindeyiz. Rüzgârın yaprağı savurduğu gibi oradan oraya savruluyoruz. Kimse kimseye güvenmiyor, hep acabalar dönüp dolaşıyor beynimizde. Oysa Kime sorsan mutsuz, yorgun ve kırılmış. Derinden kahkaha atmayı unuttuk. Kendi limanlarımıza çekilip olup biteni tiyatro sahnesindeki gibi izliyoruz. Sene seneyi aratıyor. Hep eski güzellikleri arar olduk. Neden insanların işine yaradığımız kadar iyiyiz bu hayatta?

       Maalesef ki tekrarı yoktur bazı şeylerin. Ancak kaybedince birçok şeyin değerini anlıyoruz. Nefes almanın, yürümenin, görmenin, duymanın, konuşabilmenin. Sevdiklerine sarılabilmenin. Sevgiyle bakabilmenin, hoşgörülü olmanın, huzurun ve güvenin.

       Kaybetmeden, kaybettirilmeden anlamak ve anlaşılmak ümidiyle…